Aşk hakkında ve aşıklar hakkında atıp tutuyor, yeryüzünde
yazılan tüm şiirler; çiçek böcek mutluluğu zannediyorsun, bir de üstüne küçümsüyorsun.
Kalbinin çevresinde
dolansa biri azıcık, yüzünde güller açıyor kendini kelebek gibi hissediyorsun
birden bire o küçümsediğin çiçeğe böceğe dönüşüp Nazım’a, Borges’e, Brecht’e, Asaf'a dadanıyorsun.
Kokuyu almış tazı gibi, bacakların kıçına vura vura
kovalıyor ama yok aynı bir ağır abi edasıyla kasım kasım kasılıyorsun.
Koy ver kendini diyi veriyom ya koy ver kendini. Öl, bit,
yan, tutuş… kime ne!
Hadi hadi kaldır kadehini vur dibine, bak gözlerime aşkının
şerefsizliğine, onursuzluğuna, bayalığına, dımdızlak soymasına, dizleri
titretmesine içelim.
Koy ver, gitsin rakılar…
Yorumlar
Yorum Gönder