derya kılıçalp

her halini seviyorum seninle her an bezdiriyorsun beni arasındaki ince çizgidir aşk

ay canım her şeyin bedelini böyle cüzdanınla ödeyebilsen keşke

öyle salaksın ki ancak bir insan gibi

gittin mi he iyi çok iyi ettin bir daha kine beni de götür emi

canımı acıttığını mı zannediyorsun hayır sadece dişlerimi biliyorsun

günün en absürt saatinde en orospu müziklerle seni arıyor gözlerim

şuan hissettiğim sadece öfke ve insan yalnız doğar ve yalnız ölür ama yalnız yaşamaz maalesef bir sürü fuzuliyle birlikte

uyan artık uyan uyumak fosilleştiriyor aklı duyguları ve teni uyan

küçüktün daha öyle mi çocuktun yani dünyanın nasıl olması gerektiğiyle ilgili kararını verdiğinde yani çevrende olup biten her şeyden bağımsız zaten bellemiştin sonu öyle mi öyle böyle yaşadın gittin vesselam di mi

ağla allah için allah için öldürmek yerine yaşa kendin için kendin için öldürmek yerine

dünyaya şiirden bakar kimi kimi şiir gibi yaşar kimi bi bok anlamaz şiirden kimi şiirlerde yaşar

ağlardık sabahlara dek esmer akşamlarda sarışın sabahlar için beklerdik kapımızda beyaz renolarla

sana bütün hayallerim sana bütün olmazlarım sana bütün direncim kancığım

arsızdı gözlerin senin zaman nedir bilmezdi hep olmaması gereken yerlerdeydi serseriydi gözlerin senin

sana anlatmam gerekenler var üzgün ve anlamsızım sende kaybetmeye ihtiyacım var

bildin mi sen öfke yarattın her damarda

sana var da bana yok mu gökyüzü altında ayaklarımızı sürüdüğümüz çimenleriyle sana yeşil de bana siyah mı dünya hiç de bile değil

çöp didikleyen küçük kuşlar kuşları didikleyen büyük köpekler yaşamak için hepsi yaşamak

bu sabaha da her sabaha olduğu gibi bu sabah da her sabah olduğu gibi özgür tenimle uyandım