derya kılıçalp

durulmak mı insanı olgun kılan hareketsizleri şaha mı kaldırmak lazım o vakit durmayı bilmekle durulmak aynı şey mi eylemsizlik erdem mi oldu şimdi

yeniden yazabilirim ağlayan mezar taşlarına hikayeni yeter ki sen ağlama taşlara

bu küçüklükler büyüyecek elbet isyan da buradan çıkacak

yangın mavisi çillerin bir gece karanlığına gömülü parmakların sadece seni söylüyor şehir suları

daha kaç tane insanlık suçu için elindeki kanlı eğeyi sürteceksin dişlerine ağzın burnun kan doyamadın kanakana içmeye

sen kimseyi önemsemezsen neden önemsenmeyi  umarsın ki

edep nerededir sorana söylemek için soruyorum senin baktığın yerlerde değildir di mi

daha dün tanıştık kederle bugün geldi oturdu en baş köşeye bir hadsizlik yok mu bu düzende

kaptırma kendini deve dikeni gibi girer yeminle kıçına

ölenle ölünmüyor mu yalan ölenle ölüyor o an

sana geldim yoktun vazgeçmedim durdum bekledim delirdim

acemi firarlar bunlar bu hayatın bir de kavgadan yana tünelleri var

bazen okuyamadığımız kelimeler ederiz deri döküntüsü gibi

üstüne düştü hayaller bir dalganın gücüyle

parmaklarının bir pençe gibi kıvrak tırnaklarının dışa büklüm yüzü bağırıyor katır gibi bir inadı

sustu sandı ama hep haykırdı

mümkün mü ruhunla bedenini ayrı ayrı sevmek

dişlerinin dudaklarının arasından geçen nefeste vücut buluyor aşkımın rüzgarı