derya kılıçalp

hayat bıktırıyor ama yine de güzeliz

sokaktan gelen nihavend makamı beni bir rakı masasına çağırıyor koşar adım

her şeyi bıraktım ayaklarının altında bir suya düştüm başımda bir minare çılgınlığında dönen martılar denizi özledim

özleyebilmene mi şaşırıyorsun özlediğine mi özleminin bitmemesine mi

bir yatak boşluğunda sorular içinde uzayıp kısalan bir ten kokusunda tanıklıklar uyku çok uzakta

ananın rahminden neye güvenip çıktın da bütün solukları çektin içine bitirdin şimdi girmek istiyorsun geri

bir tuvaletin sağ üst köşesinden sızlayarak sızan kirli bir su damlası  nefreti ile düşüyor siyaset insanların üstüne

ne oldu da boşadık birbirimizi sevdamızdan ne zaman kuma aldık kendimize yalanı hani memelerimiz ellerimiz gibi ayrılmayacaktı

bak git ben daha fazlasını söylemeden söylediklerimden pişman olmadan bak git ben seni daha fazla bilmeden

bir elin parmakları gibi suya yansıyan aksinin peşinde koşturmalarım o parmaklar gibi kavrıyor yakalayınca seni yüzüme süresim geliyor tenini bir çirkin ördek yavrusunun kendisini beğenmesi gibi yanılsamanda bir bedenden çıkıp uçuşasım geliyor aklında kavak yelleri gibi konduramıyor kalbim seni kalbime

besbelli kadınla erkek arasındaki en büyük fark birer cinsel organdan daha işlevsel bir şey ama ne

bana gecelerden anılardan geçen mektuplar göndermiştin tül perdeler arkasında fantazilerin güneşli balkonlarda umutların ıslak ve kolay yazılır kumlarda aşkların izlerini taşıyan mektuplar onlarla uyuyorum koynumda her gece

darmadağınık yakan paçan aklın gibi ama bir o kadar da sıkışmış işte dağınıklığına

şu zil sesleri yok mu taa dört kat aşağıdan gelen şu su sesleri yok mu öte öte odalardan gelen kulağına insanın bir ünlem bir virgül bir tebessüm gibi doluyor çalan sensen akıtan sensen

sensiz gecelerin sayısı ve acısı azalmaya başladı nefessizliğin nefessiz bırakmıyor beni

ben arada çıldırıyorum bakma niyetim seni cevapsız bırakmak değil ben arada gidiyorum yanından kim bilir hangi deryaya alınma ah bir de şu genzimi yakan sigara olmasa