derya kılıçalp

aşka geldik  eş dost birlikte tavernaya benzedi ortam vura vura öldük dibine bırak inadı da ver kendini aşka

bir evi olunca insanın kafasını ve kalbini sokacak bak ne kadar da güvende değil mi mutsuz da olsa güvende

aşkı düşürdüm elimden küçük güzel gözlerine dalmak düştü bana içine

sandıklar açtı delinin biri seni yatırdı kucağına tarihin naftalin kokusunu içine çekti biri başa döndü ansızın

sabahı çekip alıyorum tanrıdan bizim daha çok ihtiyacımız var aydınlığa

yardıma yalvarıyor kaldırımda küçük elleriyle ve kan kokan gözleriyle bir ceylan barut kokusu ciğerine dek inmiş ağlıyor

sadece sadece istiyorum seni gökyüzünün bulutu istemesi yağmurun toprağa düşmesi kanın damara girmesi kılın deriden çıkması gözün görmesi elin tutması denizin dalgası terin tuzu aklın kaçamakları öpüşmelerin salyası rakının buzu ananın sütü gibi sadece istiyorum seni

içinden demiyor musun o benim olmalı diye diyorsun neden utanasın ki değil mi sadece istiyorsun

ne vakit sarsam sana aklımı yaşamak geçiyor sadece içinden sonsuzluğa doğru yolculuk gibi

bütün sulardan sadece özgürlük akar tutamazsın yıkanabilir taşabilirsin

yarım lafların bitik üzüntüleri işte bütün bunlar ne söylendiği değil ne anladığın işte seni sarsan

hala ve hep gözümün önünden arkanda parlayan ışık ah içinden çıkan o ışık kalbimin aydınlığı

dostuna borçlanmaz insan insan dostuna almamacasına verir

bütün yeni sevdalardan bütün eski sevdaların hesabını bir seferde almaya kalkıyorsun bir tefeci var yukarıda unutuyorsun

az önce yudumlamadık mı bir duble rakıyı ağız ağza az önce demin akmadık mı birbirimize hayata katılmadık mı biz

bazen zaman sadece durur çabasız sen içinde savrulursun korunmasız ve nedenler ararsın kendine her bir darbeye bir sorumlu atarsın zaman bazen aleyhine işler bazen lehine bazen sen içine içine işlersin çaresiz