derya kılıçalp

seni bir daha asla göremeyecek miyim? yoksun diye; yalvarışlarım artacak, gözyaşlarımda boğulacak, elim böğrümde mi yaşayacağım? yine de yaşayacak mıyım ama? ama yine de seni her bulduğumda, sanki seni kaybetmek istermiş gibi mi yaşayacağım acımasızca?

dostla sevişme muhabbeti... "sevişmek nasıl bişiydi ki?" sevişmek; önce insanın kendine ellemesi sonra başkasının ellemesine izin vermesi sonra da başkasına elleyebilmesidir. elleşirken hissettiği hazza sonuna kadar teslim olmasıdır.

güçlü bir sevişmek vakti şimdi! hem nasıl bir sevmek içerden isteye isteye sevişmek teninden ten katmak tenine tuzunda bekletmek kendini suyunda boğulacak gibi olup derin bir nefes alıp yaşadığının farkına varmak var güçlü bir sevişme vakti şimdi içinden gelen baskıya yenilmeden güçlü bir sevişme vakti şimdi dışarıdan bakan gözlere yenilmeden güçlü bir sevişme vakti şimdi çekinmeden çekilmeden…

insan isteyince... insan isteyince bulur en karanlığın en parlak ışığını akıl  ve kalp çizer bir yol, ucu değen başka bir insana! İnsan isteyince varır en zihne, isteyince sıçıp sıvamak ortalığa kin ve nefret çizer bir yol, ucu değen  başka bir insana!

her şeyden korkan ve hiç kimseye güvenmeyen insancıklara dönüştük diyelim ki, diyelim ki, zavallılığımızın son noktasına geldik, düşünemez, sorgulayamaz, karar vermez olduk, illa da yönetilmek istiyoruz bir de bizi yönetenler bizi domaltsın istiyoruz, üstüne bir de ölelim, öldürelim istiyoruz, peki son kertede kendimize hala "insanız" mı diyoruz?

insan tüm canlılar içinde en yüce, en kutsal, en mükemmel olan değildir! her kim ki bu yanılgıya düşer ve her şeyin insanlar için olduğu sonucuna varırsa işte o vakit aslında en aciz canlı olduğunu kabul etmiştir.