derya kılıçalp

anam her halin mi güzel senin canım istanbul

yine o beyaz çukura düştüm duvarları saydam dibi sert mazisi karmaşık

salınarak cesetler geçti müziğin içinden koptu müzik herkes dans ediyor

rüzgarlar eserek dalgalar vurarak yapmışlar bu küçük delikleri ve o deliklerden geçmiş boynumuza asılı veren ince deri parçaları

bütün başaklar tek tek ve sarı sarı başını sağdan sola sallayarak bir tufana eşlik ettiler durdular

bir ayağı olmayan eski bir sandalye gibiyim biraz antika biraz tozlu sırtlığında aynası olan üzerine oturanın arkasını gösteren devrilmeyen sallanan üç ayaklı bir sandalye gibi

akıllar başka bir şey söylerken bedenler aynı şeyi söylüyorsa kimi dinleyeceğiz şimdi yüreğin aklı aklın bir yüreği yok mu akıl bedenin dışında asılı kalan bir kafir mi

eridim bittim bir mum ışığının ısısında gözlerinin harını hayal ederek ne karanlığı yaşayabildim ne aydınlıktan alabildim kendimi bekledim bul diye beni

eskiden çok değil yakın eskiden görürdük birbirimizi fark ederdik bilirdik birazından ansızın çıkıp gelirdik aralardan derelerden çok değil unutulamayacak kadar eskiden hep köşeler tutardık acıtmasın diye batmasın derine diye kanasak bile akmazdık dururduk pıhtılaşırdık birbirimizin teninde kör olsak bakışırdık yine de sus olsak kulak kesilirdik ve bir aydınlık için tutuşurduk birbirimize

ne desem boş ne desem yalan sanki sanki tek gerçek sensin

seni her düşlediğimde olu versen koynumda boylu boyuna duyu versem kokunu burnumun ucunda

bir yanlışa girdik kaptan dalgalara tutun salla kopsun fırtına kaçsın ucu boşver

hangi aşkla yansan tutuşsan kül olamazsın kul olduğuın gibi cehalete

yüksek bir yerden düştün ve gerçekte yoktun yer çekimi seni ayaklarının üzerine basmadan evvel buldu

kendiliğinden düpedüz kendiliğinden bu bitmeyen karmaşa ters yüz ayak bacak tekme tokat ne beyin ne akıl büsbütün temaşa