derya kılıçalp

insanlık! başkalarının insanlarına dönüşme yalvarırım ve yine yalvarırım yavaş yavaş insana dönüş

eğer sokakta yaşayan insanların zavallı olduğunu düşünmeseydik sokakta yaşayan insanlardan faydalanmayı düşünerek bir sistem kuracak  zavallıcıklar olmasaydık sokakta yaşamaktan korkmak yerine sokakta yaşamanın özgürlüğünü tadıyor olurduk sokakların içine etmezdik değil mi bunu yapardık değil mi

dürüstlük nedir bilmiyor olabilirsin buna şaşırmam dürüstlük bekliyor olmana şaşırabilirim biraz eğri büğrü bütün yolları bilip dümdüz gitmeyi bilmiyor olabilirsin hele buna hiç şaşırmam şaşırmam senin bu kadar nahoş olmana şaşırmam  şaşırtacak şeyler yapmana

insan çekiyor canım çığlıklar atıyorum gönlümün bayraklarını yarıya indirdim bugün devrilen çınarların kocaman gölgesinde türküler yakıyor ömür

totaliter olmayan şiir hep bir olan şey kabul olur mu bütün akıllar bir olur mu olur mu aklın yolu bir yoldan çıkmayan insan olur mu

bir fahişenin iffetli anılarıyla çepeçevre sarılmış demir somyanın pas tadına karışmış akide şekeri kokusu kaplıyor şimdi hayal meyal aklını bir tespih böceği gibi kıvrılmış dizlerinle başını neredeyse birleştirmişsin üzerinden yayılan pis koku seni çocukluk yıllarının en boklu anılarına götürüyor kimini kendin sıçmışsın kimini o bu şu batmamak için demir somyanın yağlı yatak başını tutuyorsun sıkı sıkı aklın hayalindeki fahişeyi arıyor ellerin kaydı kayacak sokulmak istiyorsun en sıcak yorganın altına bokun içinden çıkamıyorsun

rakı mı çekti canın nah içersin diyor kulağına bir ses biri diyor ki kendim yapar kendim içerim biri diyor ki rakı içen öldü de su içen ölmedi mi biri diyor ki zıkkım iç biri diyor ki son kuruşuma kadar ben diyorum ki rakıyı duble iç içinden gönlün geçsin

yetmiyor bu gece sana hiçbir şey ne uyku ne hasret