derya kılıçalp

sözümün yeterli güven telkin etmediği hiç bir ilişkiyi istemiyorum

beş kadınız biz iki anneden dört kız küçük bir nohut gibi beyazımsı ve şifalı bir çınar gibi güçlü ve kocaman iki anneden olma dört kız annelerimize ve kızlarına kutlu olsun günümüz

bir büyük çukur var doğduğun gün doğan yaşadıkça büyüyen içine girsen boğulursun yukarıdan içine bir baksan meraktan ölürsün sırtında getirmişsin gibi yanında hiç bilmediğin görmediğin kadar derin bir delilik bir taşlık iş değil bu ne bir kuyu ne bir dehliz toplumun ahlaktan deştiği derin mi derin bir çukur bu

yaptığı işi yaparken anlatır bazıları şuanda birazcık acıyacak canınız ama hemen geçecek der bu acı sizin falanca şeyinize iyi gelecek der bazıları hiç demeden düşünmeden konuşmadan anlatmadan açıklamadan sadece acıtır seni ve bunun neye yaradığını neye iyi geldiğini ne o bilir ne siz ne de acının tarihi

sokaklarda dans etmezsen ya da dans edermiş gibi yürümezsen sokaklar senin değildir dans eden ruhunu evde bırakmışsan dön geri onu yanına al

sevişmenin mevsimi mi olur canım

zurnanın zırt dediği o yer bazen en keyifli yerdir ak kara çıkar meydane biter sancı

gel git akıl arada bir de bana gel

hava kokuyor davetkar davetkar reddetmedik tabi açtık küçüğü ağız dolusu aslan sütü yürek dolusu laf şerefine be istanbul

ilk fırsatta seni aramamın keyfini çıkartmıyorsun da keyif değil mi yoksa neden daha önce aramadın diye hayıflanıyorsun seni sık boğaz etmememin keyfini çıkartmıyorsun da keyif değil mi yoksa neden koşturmuyorsun bana diye söylenip duruyorsun aramızda ters giden ya da ne bileyim gitmeyen bir şeyler mi var yoksa

yok bacaklarımdan yukarıya doğru yayılan şey bir cinsel birleşme ateşi değil daha çok politik bir baskı boğulasın o baskıda şehvete gelesin

sana şiddeti öğretiyorlar şiddetle ret mi ediyorsun sana şiddetle öğretiyorlar şiddeti mi öğreniyorsun

bu gece koynumda olmalıydın tam da ben bütün geceyi yutabilecek kadar istekliyken

zamanı sınayamaz dudaklarını benden geri alamazsın ah ne kadar güzelsin

sesi kısılmış bu evrenin  başına gelebilecek en kötü şey olmuş  duyduğu  gördüğü  baktığı halde  konuşamaz olmuş lal oturmuş beynine

kadınlar özlüyorum bir hikayenin hem başı hem sonu olan o kadınları bütün telleri koparan bütün sesleri yutan ve çıkaran küller arasından parlak mı parlak çıkıp parmak uçlarında bir atlası gezen tenleri tuzlu yüklü kadınları özlüyorum

midemde duyduğum acımasız ağrının sebebi sensin kalbime vuran bu acı sırtımı dolaşan ızdırap ve kendimi hep aç hissetmeme neden olan şey nohut kadar olmak lazımmış hayatta

herkesle tek tek vedalaşmak istemezdim ben ölmeden önce hatta kimseye haber vermeden ve çaktırmadan gidivermek isterdim gideceksem gidince giderken

sen koştukça ve kaçtıkça ben arkandan koşturmayacağım ve de kovalamayacağım sen bir yeşilcam filmini ezberinde tutmuş bir de pratik ediyorsun atalar yanılır zaman tersine döner her şey değişir  kaçmak durur kovalamak başlar

neden çocukları korkutuyor hayatları boyunca unutamayacakları izler bırakıyor onları kendilerinin olmayan bir savaşın düşmanlığıyla yıkıyorsun

kelimeler yetmiyor anlatacaklarıma dediği vakit ne demek istiyor acaba diye merak etmekten zaten başka hiçbir hale konsantre olamıyorum ki

bir kozaya dokunur gibi seni dinlemek zarar vermeden en masumundan en içeri ama en hassas en gidilmeyecek yere gittin dokunulmasına izin vermemek için mi yaptın gitmeler özgürleştirir ya ama gitmelere bir dur denilemez mi dönüşü yoksa çok can yakmıyor mu artık burada olmadıklarını bilmek bu biraz büyük bir haksızlık gibi gelmiyor mu oluyor mu olmuyor birileri ölüyor oluyor mu olmuyor

hüzünler gönderdim başı bağlı yazgılar içinden her birinin bir sahibi  bir yavuklusu  bir uslanmazı çıkmasın mı acılar yıllarca şiddeti ve nefreti perçinlemesin mi bu son  senin hikayeye hiç uymamış olsun mu olmasın barış olsun

kalpler duruyor dünya dönüyor hayat bitiyor kimilerine aşk meşk sürüyor koyu bir ten kıvırcık saçlar bir surat boyu gülümseme naif bir göz ucu ölüm herkese mi kahbe

mektuplar düzdüm içimde zarfı gönlüm pulu gözlerim ne bırakacak bir posta kutusu ne gönderecek bir postane buldum mektuplar düzdüm içinde harflerini bir bir yuttum

radyatörün parmaklıklarına kafan sıkıştı gibi oldu mu hiç ve çok toy bir çocuğu bir sübyanı bir delikanlıyı canın çok arzuladı mı hiç

beni ne zaman çağırsa sokak ve koşarak varsam ona ezilerek dönüyor varlığım

uzaya uzaya giden ışınlar arasında seni buldum huzura uzak

ahşap bir sobanın etrafında başladı gecenin karanlığı yalnızlık kabuklarından ayrılarak çıtırdıyordu gözlerin hepsi üzerinde adi bir meyhanenin dilli duvarlarının dibinde köşeye sıkıştı hayat