derya kılıçalp

bir takım harfler olmadan kaleme almaya çalışacağım şimdi yoksunlukların ne demek olduğunu kelimeler öğretecek bana insan kaybetmeye gelmeden daha tokatlanacağım öğrenecek miyim hayır

şimdi gecenin ikibuçuğunda sıcacık evine geliyorsun ardında adınla seslenen tırnak içinde tinerci çocukları bırakarak sen onlara çorba diyorsun onlar sana evine bırakalım mı utanmadan uyuyabiliyor musun fatihi almışlar yokmuş artık anlayabiliyor musun

sana susuyor bu yürek başkasına değil sana koşuyor bu ayak başkasına değil

bu gece anason kokusu yerini sana bırakmış is giz acılar arasında yudum yudum gırtlağımda boydan boya bu gece rakı seni yakıyor seni söylüyor bu gece rakı dört dönüyor ben gibi

gelmedi mi daha gönlümün güvercinine bağlayıp yolladığım posta varmadı mı sana daha niyetim öpücüklerim o canım dudaklarına düşmedi mi sevgilim diyen dillerim dolaşmadı mı daha diline boşu boşuna mı aşka verdim kendimi almadın mı daha beni

az kalmış senin düzene domalmana gelenle tek bir olmana

beni yok sayma kader sayfanda ince uçlu bir kalemle çizile çizile kazındım sana

çöpten bacaklarım titredi hışımınla fikrime ince bir sızı düştü yokluğunda oysa bir yatakta bir koyunda daha dün

her baktığımda sana sen sanıyorum onu gel

kaçamazsın artık nazlı aşık bütün suların çekildi kayaların ortada