derya kılıçalp

gözlerin kaştan az evvel geçti...

söyleyecek sözlerim vardı sevgili bir bir kursağımda kaldı sana gösterecek sevdalarım vardı kalbime sıkıştı seni  saracak kollarım alıp içime sokacak bir bağrım vardı kaldı öylece sallanarak kaldı yarım yamalak alıp onları ne yapacağımı bilemediğim … seni içime sokasım vardı içimde sıkışıp kalacağına dair planlarım yoktu bir sıçma sıçtın ağzıma ne yapacağımı bilecek dermanımla kalakaldım mı bir başıma…

sen uzak bir yerde ben dibinde senin uzak içimde benim

o kadar veremiyor ki insan evladı; aklını, kendini, fikrini, hislerini, sevgisini, tenini, ruhunu... o kadar ketum ki aslında korkaklığından! "ver kurtul" diye bir şey bulmuşlar kurtuluşu burada arıyorlar ne veriyorlar ne kurtuluyorlar...

benimle takılan bütün kadınlar! sonunda bir erkeğe gidiyorlar... diyen bir lezbiyen kadın bir de diyor ki sistem, toplumsal baskı, etraf; nasıl her şeyin önüne geçiyor? zevkin, insanlığın, varoluşun ve dahası senin!

nereden çıktın şimdi hüzün yasemin kokulu bir kaş  akşamında? yukarılardan bir ses geliyor "kimseye etmem şikayet ağlarım ben halime titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime..." ses müzeyyen senar içine içine çekiyor beni de geceyi de bir gazete haberi vicdanıma sıkışmış dostlukları kağıttan bir sandal yapmışım deryada yüzmekte özlemek sudan bir bahane ...

bir sorum var içimde... insanlara dair, insanlığa dair... iyi insan olmaya dair!