derya kılıçalp

şimdi adalet yok diye içime düşen yangın acı öfke benim şahsi derdim mi oldu bunların bir hesap vereni yok muydu

vapur sevdası yine tuzlu bir köpük gibi koyuveriyor beni denizin üstüne yangınlar bitmiyor yine de sinede

topun delikten girmesine sevinen akıl aklın deliklerine giren topları ne zaman görecek acep

zaman gibi bir şey içimde boşu boşuna ve anlamsız sallandıkça tavını buluyor dövüm dövüm dövünüyor ruh