derya kılıçalp

seni kendi defterimde gizlice buldum

yerden havalandı toprak göğe karıştı sanki insanların üzerinden yükseldi kiminin tenine düştü kimini savurdu vuruldu düştü biri sendin o

iyiler hep bedel öder rüyalar hep yorumlanmak ister cezalar her zaman yıldırmaz aşk hep yakar

başım çatlayacak ve onu yapıştıracak hiç bir tutkal bilmiyorum

muhteşem yüzyılın abbasağa cihangir maçka yoğurtçu parklarında yeniçerilerin ayaklanması sahneleri çekiliyor

ey beter böcek yardımına ihtiyacım var madem ölümlülerin dünyasında ölmezlerden sanıyor bunlar kendini o zaman göster sen de lanetini

kadınlar ve erkekler hakkında konuşmak değil ilişkiler hakkında konuşmak istiyorum cinsiyetine sığınarak bu zavallı kulların haklıymışlar gibi böbürlenmelerini izlemek istemiyorum haklar cinsiyetlerden gelmiyor canlı olmanla başlıyor her şey cinsiyetin olayın sadece küçük bir parçası küçücük

sevdiğim insanları yeniden yeniden kaybetmemek için yeniden yeniden sevmiyor olabilir miyim dostum

ancak ağlayarak anlattığında hikayeni kulaklarını kabartıyor birileri ancak senin hikayeni yaşadıklarında kendileri o zaman canları yanıyor belli

bana her istediğinde yanında olacağım deme nereden biliyorsun isteyebileceğimi istediğinde eksilmez mi biraz kendiliğinden orada olma hali

zaman yeryüzündeki tüm insanlar için belki de en ortak şey

ben seni saçındaki sarıyla sevgilim gözündeki maviyle aşkım tenindeki beyazla ruhum bildim

gözlerinin kenarındaki çizgileri boyunun uzunluğunu önce gördüm sonra sen beni gördün açık renk gözlerini gördüm güzel gülümseyen sadece gözlerin ve onlara takılan yanakların değilmiş dudaklarında gülümsemelerini fişekliyormuş meğer

sana yazacaklarımın karşılığı yok çünkü burunsuz ve kulaklı kedi günlerinden kalma satırlar bunlar