derya kılıçalp

seni çok özledik bir gün geçmiyor ki senden bahsetmeyelim nasılsın sen her şey kediler ve diğerleri doğa eziyeti  iktidardan devraldı insana sen kendini ne zannediyorsun diyor duyan duymayan ıslanıyor seni çok özledik

yaşadığın yere yabancı olmak iki dudağın iki gözünün arasında bazen yabancı değil hiç kimse bazen de iki gözü yok bazılarının

eskiden ele güne anlatırdın beni yanakların kızararak cumbada beklerdin dönüşümü sonra ne girdi içine de unuttun beni

acının insanı büyütmesi ne yazık büyümenin unutturması her şeyi ne kahbe

günlerdir kendine gelemiyor kalbim nereye gitti bir parka mı bir göçük altına mı yoksa bir demokrasi mezarlığına mı dönmüyor geri

evlenince durulan doğurunca yorulan eğlenceli kadınlar mı istiyorsunuz yoklar onlar burada buradakiler durulmuyor yorulmuyorlar

senin için değil özgürlük için öldüler esaretini başkalarının ölümleriyle taçlandırıp kendini daha fazla rezil etme kimsenin hakkını yeme öldürene boyun eğme

kahraman olmak için ölmek mi gerek bu baskıda bu zulümde nefes almaya ne demek gerek

gece bitmeden söylemek istedim kulağına ses bombası orta kulağına yerleşmeden önce demek istedim bu gelen ölüm sana

uzak diyarların yasemin kokusu içinde saçlarımı ensemde  eline dolayıp çekiştirdiğin ruh halinde arka ayaklarımın üzerine kalktığım ruh halindeyim şuan

sükunetimde öfke var aslında aslında öldürebilme savaşabilme kaçmadan durabilme halimin korkusu var öldürmeyeceğim ölmeyeceğim diyen deryanın öldürebileceğim isyanı var

kaçamadığım için koşamıyorum belki bunu bilirsen affedersin beni

zaman aşkı gösteriyor onun için okuyamıyorsun devrimi özgürlüğü sokağı gösteriyor sen bilmezsin