Kendine yolculuğa çıkan bir mentinin çok keyifli hikayesi!

varlığınla yazdığım yazılar uzun bir tuz adasına dönüştü sonunda

göz yaşlarından akan insanların ve yüzündeki tüm izleri acıtan bir suya döndü sonra

sonra yokluğunda okuduklarım vardı bir de tıpkı  bizi yazıyor dediğim satırlar.

saçlarını gördüm dün gece rüyamda, kesmiştin bildim gittiğini…
git demiştim sana gidebil!

bir roman gibi yaşamak bizi ve elim gitse de yüreğimin yeniden okuyamadığı Kürk Mantolu Madonna gibi aşkımız, yazılmış ve asla reddedilemeyecekler arasında hep yanı başımda olacak  başucumda…

bilmek ne acıdır çoğu kez bildiğin şeyler için hiçbir şey yapamamak, bildiğin şeyi yazmış olmak, yazdığının gerçek olması…

yaşadığım ne deli aşkların şimdi sırtımı sıkıştıran acısı iyi ki varsın sevgili…