Kendine yolculuğa çıkan bir mentinin çok keyifli hikayesi!

çocuk yapmamak için nedenler dizgisi;

her hangi bir sistemin parçası olmasa,

üstelik içine düştüğü sistemi değil de ekosistemi bozmayı öğrenerek büyütülmese,

öğrenmek için, sosyalleşmek için, gelişimini tamamlamak için,

yaşamdan kopmamak için okula gitmek zorunda olduğu  palavraları ile zorlanmasa,

sistemin devamlılığını sağlayan bir üründen başka bir şey olarak görünse,

görünse ama, evin içinde bir ses, ilişkiyi kurtaran bir araç, yaşlılıkta bakım garantisi,

yalnızlığı paylaşan kişi, egoların tatmin edildiği bir kobay,

bir insanı koşulsuz sevecek bir bağımlı, bir zavallı, hayata bırakılmış en önemli eser

ve bir ilişkinin doğal süreci olarak görünmese,

“çocuk sahibi” olmak için çabalarken birileri,

 kimsenin kimsenin “sahibi olmadığı” bir yaşama doğsa,

öğrenmek ve kıymetli bir insan olmak için okula gitmese,

okulda, sokakta, evde cinsiyetinin rolleriyle çevrilmiş bir hayatın esiri olmasa,

büyümek için et yemesi gerektiğini sanarak,

başka bir canlıyı kendisi için yemeyi hak zannederek büyümese,

yarışmadan  da bir tazı, bir at gibi “insan” kategorisinde yaşayabileceğini,

bir “değeri” olacağını bilse,

regl olunca evlendirilebilir, sünnet olunca erkek görünmese,

büyüklerinin ellerinden öpmek, milletini özünden çok sevmek zorunda olmasa,

doğduğu hatta rahme düştüğü andan itibaren varlığı birilerinin varlığına armağan olmasa,

daha içine düşüverdiği dünyanın

ne menem bir şey olduğunu anlamamışken

bi de ömür dünya için çalışıp, çırpınmasa,

silah ve emir altına girince erkek,

çocuk doğurunca gerçek kadın sayılmasa,

yapmak, doğurmak, sahip olmak için bedeller ödenen

bu canlı için “çocuktur” geçer, bir “büyüse” de kurtulsak denmese,

ya da “hiç büyümeseydi de bizi terk etmeseydi” denmese;

hayat çocuklarla, çocuk kalanlarla, kalabilenlerle

daha güzel bir yer olabilirdi,

bir de onlara “sahip” olanlar olmasaydı…